Մանկավարժական գործունեությունը Արցախում

Ի ուրախություն ինձ իմ դասավանդման երկրորդ տարում նկարչության խմբակին սկսեցին հաճախել նաև հարևան՝ Գետամեջ գյուղի երեխաները: Հեռավոր գյուղում ապրող ու ամեն ինչից կտրված երեխաների համար մեծ ուրախություն է ունենալ ուսուցիչ, ով իրենց կուղղորդի և կնպաստի դեռևս կոկոն վիճակում գտնվող տաղանդների բացմանն ու զարգացմանը: Ի դեպ գյուղի երեխաները զգալիորեն տարբերվում են քաղաքում ապրող երեխաներից: Նրանք ավելի պարզ են, անկեղծ ու երախտագետ նրա նկատմամբ, ով իրենց ինչ-որ բան է ուզում սովորեցնել: Գյուղի բնությունն էլ իր հերթին է նպաստում նրանց ուրույն խառնվածքի ու աշխարհայացքի ձևավորմանը: Եվ հենց շատ արվեստագետներ են ծնվել ու հասակ առել գյուղում՝ իրենց հոգում ու հիշողություններում անմար պահելով հայրենի բնության ելևեջները, սարերի ու դաշտերի թովիչ շունչը, գետերի զրնգուն կարկաչները, որոնք էլ հիմք և ոգեշնչման աղբյուր են հանդիսացել նրանց արվեստի ծաղկման համար:

Կրթությունը պիտի հասանելի լինի յուրաքանչյուր երեխայի համար, անկախ նրանից, այդ երեխան ապրում է քաղաքում, թե հեռավոր գյուղում: Առաջնորդվելով այս գաղափարովՙ 2017թ.- սեպտեմբեր ամսին ես մեկնեցի Արցախի հանրապետության Քաշաթաղի շրջանի Իշխանաձոր գյուղ՝ փոխանցելու երեխաներին իմ փորձն ու մասնագիտական կարողությունները:

Սկզբում ամեն ինչ նոր ու անսովոր էր ինձ համար, և ստացածս առաջին տպավորությունները խորն էին ու անմոռաց: Բազմաբովանդակ է Արցախ աշխարհը և իր ամեն անկյունում մի անսպասելի գանձ ունի պահած: Գեղեցիկ և հրապուրիչ է նրա բնությունը՝ իր բարձր սարերով, մամռապատ քարերով, անմահ կոթողներով և դաշտերի ու ծաղիկների ներդաշնակ զուգորդումով: Հատկապես տպավորիչ է այն իր լքված ավերակներով, որոնք նախկինում թուրքի տներ են եղել: Դժվար է հավատալ, որ մի ժամանակ դրանց մեջ կյանք է եռացել, ծուխ ծխացել: Հիմա նրանք այնքան անկենդան ու սառն են թվում, կարծես քարե ուրվականներ լինեն: Բայց, միևնույն է, ինչքան էլ տխուր ու լքված տեսք ունենան, գեղեցիկ են: Գեղեցիկ են իրենց տխրության, լքվածության, բացառիկության մեջ:

Այն գյուղը, որտեղ ես պետք է աշխատեի, մեկն էր այն ազատագրված տարածքներից, որոնք մեզ հաջողվեց ետ վերցնել թուրքերից: Եվ ահա ես քայլում էի այդ ազատագրված տարածքով ու մտածում, որ հայրենասիրությունը կայանում է նաև նրանում, որ քո ներդրումը ունենաս հայրենիք կոչվածի և այնտեղ ապրողների կյանքում, ինչ-որ բան տաս քեզանից՝ հույսով, որ այն կընդունվի ու բարիք կբերի նրանց:

Սկզբնական շրջանը դժվար էր ինձ համար. նոր ու անծանոթ մարդիկ, քաղաքից կտրված անկյուն, կենցաղային խնդիրներ: Սակայն,երբ արդեն անցա բուն աշխատանքային պրոցեսին, դժվարությունները երկրորդ պլան մղվեցին: Երբ տեսնում ես շատ բաներից կտրված երեխաների ոգևորված դեմքերը, որ ուսուցիչ է եկել, նկարել պիտի սովորեն, ապա մոռանում ու անտեսում ես ամեն մի դժվարություն: Ինձ համար մեծ ուրախություն էր տեսնել նրանց ոգևոևված դեմքերը, անկեղծ ժպիտներն ու անհամբեր սպասումները: Մանավանդ, որ նախկինում երբեք նկարչության ուսուցիչ չէին ունեցել:

Եվ ահա դասերը սկսվում են: Մեծ է երեխաների հետաքրքրությունը, մեծ է նաև նրանց համար ինչ-որ բան անելու իմ ցանկությունը: Ի զարմանս ինձ, կարճ ժամանակում երեխաները մեծ ընդունակություններ են դրսևորում ու ակնհայտ աճ գրանցում: Միասին մենք էքսկուրսիաներ ենք կազմակերպում, շրջելով թովիչ բնության ամեն անկյունում ու էտյուդներ անում: Շուտով նաև ցուցահանդեսներ կազմակերպում: